LAKOWANIE

Lakowanie zębów, jako zabieg uszczelniania bruzd nie jest zabiegiem trudnym, ale wymaga ścisłego przestrzegania zasad etapów pracy, co procentuje skutecznym i długotrwałym utrzymaniem laku w bruździe. Powierzchnia zęba musi zostać dokładnie oczyszczona, ważne jest usunięcie zanieczyszczeń organicznych (resztki pokarmu, drobnoustroje).

Powierzchnię oczyszczamy przy użyciu profilaktycznych past opartych na pumeksie, (ale bez fluoru), z użyciem obrotowych szczoteczek. Można do tego celu używać również szczoteczki obrotowej zwilżonej 3% roztworem wody utlenionej, którą łatwiej spłukać z powierzchni i działa antybakteryjnie.

Następnie utrzymanie suchości pola zabiegowego, zatem zaleca się stosowanie koferdamu, ślinociągu lub wałków z ligniny oraz wszelkich innych dostępnych na rynku wkładek pochłaniających wilgoć.

Kolejna niezbędna sprawa to wytrawianie powierzchni szkliwa. Używamy najczęściej 37 % roztworu kwasu fosforowego w postaci płynu lub żelu nanosząc go na powierzchnię bruzd na czas od 40 do 60 sekund. Otrzymujemy odtłuszczoną chemicznie, szorstką, matową powierzchnię szkliwa, w której powstają mikroskopijne zagłębienia retencyjne. Dzięki nim możliwe jest napłynięcie materiału uszczelniającego w głąb tkanki. Wytrawienie szkliwa zwiększa przyczepność materiału w bruzdach i szczelinach. Wytrawiacz należy dokładnie spłukać strumieniem wody, płukanie powinno być nieco przedłużone i trwać dwa razy dłużej niż sam okres wytrawiania. Ząb dokładnie suszymy strumieniem powietrza. Teraz uszczelniacz nakłada się na powierzchnię zęba za pomocą różnych narzędzi, zależy to głównie od typu materiału, jaki wybraliśmy. Używamy do tego celu małych szczoteczek, delikatnych pędzelków, kaniuli dozujących, bezpośrednio z mikrotipów czy końcówek mieszających.

Nałożony na powierzchnię lak szczelinowy rozprowadzamy wzdłuż bruzd małymi pędzelkami lub po prostu zgłębnikiem. 

Konieczna teraz jest polimeryzacja światłem lampy przez około 20- 40 sek., ten dokładnie podaje producent dla danego preparatu.

Po polimeryzacji należy sprawdzić przy użyciu zgłębnika, czy materiał pokrywa dokładnie szczeliny tworząc jednolitą i szczelną warstwę. Jeżeli zauważymy jakąś niedokładność lub niedostateczne uszczelnienie, zabieg należy powtórzyć. Obowiązkowo sprawdzamy kontakty zwarciowe, przy użyciu kalki, w przypadku nadmiaru materiału usuwamy go za pomocą wierteł diamentowych.

Sylwia Drobik, Paulina Mintzberg-Wachowicz