OSTEOGENEZA

Wydłużanie kości przy pomocy osteogenezy dystrakcyjnej jest istotnym rozwiązaniem dla leczenia wad szczękowo – twarzowych.

Od 1996 roku stosuje się pionową dystrakcję wyrostka zębodołowego z zastosowaniem dystraktorów wewnątrzkostnych, natomiast w roku 1998 po raz pierwszy w szczęce użyto dystraktora zewnątrzkostnego. Metoda chirurgicznego wydłużania kości długich kończyn dolnych, która stała się podstawą wprowadzenia osteogenezy dystrakcyjnej w chirurgii szczękowo – twarzowej, została opracowana przez Ilisarowa.

Osteodystrakcja jest procesem biologicznym, polegającym na wytwarzaniu nowej kości (tkanki kostnej) w szczelinie dystrakcyjnej, powstałej w wyniku powolnego rozciągania przeciętej kości. Zasadą zabiegu jest nacięcie lub przecięcie kości, umocowanie śrubami stałej części dystraktora, połączenie odłamu osteotomijnego ze stałą częścią dystraktora za pomocą śruby osteodystraktora. Do jamy ustnej lub przez powłoki twarzy wprowadzany jest uchwyt sterujący mechanizmem śrubowym, służącym do rozkręcania w granicach 1 mm na dobę ruchomych części dystraktora. Po zakończeniu procesu wydłużania, następuje proces tworzenia pełnowartościowej kości (osteogeneza).

Uważa się, iż w porównaniu z technikami sterowanej regeneracji tkanek, zabieg osteodystrakcji, zapewnia lepsze rezultaty. Podczas osteodystrakcji wyrostka zębodołowego powstaje nowa kość autogenna.

 

Sylwia Drobik, Paulina Mintzberg-Wachowicz