W
stomatologii okluzja to sposób stykania zębów dolnych i górnych. Choroba
okluzyjna to następstwo związanych z tym zaburzeń, objawiające się np.
zgrzytaniem zębami oraz częstymi bólami głowy, szumami w uszach. Bezpośrednią
przyczyną tej choroby jest nieprawidłowe stykanie się zębów dolnych i górnych,
kiedy usta są zamknięte i zaciśnięte. Do zaburzeń tych prowadzą rozmaite
czynniki. Nieprawidłowy kontakt zębów może być spowodowany wrodzonymi wadami zgryzu lub krzywo wyrzynającymi się
ósemkami. Często przyczyniają się do niego źle wykonane wypełnienia o kształcie
innym niż naturalny ząb, nieprawidłowo dopasowane odbudowy protetycznej (np.
licówki lub korony), utrata zęba i związane z nim przemieszczanie się innych zębów
sąsiadujących. Nieprawidłowe stykanie się zębów górnych z dolnymi prowadzi do
poważnych zaburzeń funkcji narządu żucia. Skutkuje to ciągłym napięciem mięśni
twarzy oraz szczęki, a także nieprawidłową pracą stawów skroniowo-żuchwowych.
To z kolei może powodować bardzo przykre dolegliwości, takie jak bóle głowy,
szumy w uszach, bóle zdrowych zębów, ich zgrzytanie i ścieranie, uczucie
napiętych mięśni twarzy, uszkodzenia mechaniczne zębów (ukruszenia, złamania)
oraz trzaski w stawie skroniowo-żuchwowym. Często dolegliwości bólowe pojawiają
się także w okolicach obręczy barkowej, szyi, ramion, a nawet kręgosłupa.
Leczenie choroby okluzyjnej to proces dość skomplikowany i długotrwały,
wymagający bardzo szczegółowej diagnostyki. Zanim lekarz przedstawi pacjentowi
proponowane metody terapii, konieczne są dokładne badania, które pozwolą
znaleźć czynniki zaburzające pracę narządu żucia. Dopiero wtedy wdraża się
odpowiedni sposób leczenia, który wielokrotnie bywa połączeniem implantologii,
ortodoncji i protetyki. W zależności od przyczyn choroby okluzyjnej, u
pacjentów przeprowadza się m.in. zmianę kształtu istniejących wypełnień lub
ekwilibrację, czyli szlifowanie zębów uczestniczących w stykaniu się żuchwy ze
szczęką.
Sylwia Drobik, Paulina Mintzberg-Wachowicz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz